تنها پناهم پس از خدايي كه
دائم به او فكر ميكنم
عقاب انديشه ام است
اين پرنده ي تيز پر
گاهي به گونه اي بال مي گشايد و اوج مي گيرد
كه عرصه هستي برايش كوچك مي شود.
و گاه انقدر ارتفاع پروازش كوتاه است
كه بالهايش به زمين مي سايد.
همين فراز و نشيب ها ست كه
قلم را بالا و پايين مي برد
و كاغذهاي سپيد را سياه پوش مي كند.
و من مي دانم كه پرواز پرنده ي ذهنم وابسته به توست "سايا"
برچسبها: